Bemol

Bemol jest znakiem graficznym oznaczającym obniżenie danego stopnia diatonicznego o pół tonu. Brzmi to dość skomplikowanie, ale w rzeczywistości jest to bardzo proste. Niestety poprawnie nie można tego powiedzieć prościej. Czasami można spotkać definicję mówiącą o obniżaniu dźwięku. Dźwięk jest bytem, którego nie można obniżyć, gdyż będziemy wtedy mieli zupełnie inny dźwięk. Z punktu widzenia fizyki każdy dźwięk ma określoną częstotliwość drgań. Jeśli ilość drgań się zmieni, będziemy mieli do czynienia z innym dźwiękiem.

Bemol jest jednym z pięciu znaków chromatycznych. Znaki chromatyczne obejmują: bemol, podwójny bemol, krzyżyk, podwójny krzyżyk, kasownik. Podwójny bemol jak łatwo się domyślić obniży stopień diatoniczny o dwa półtony. Krzyżyk podwyższa o półton, podwójny krzyżyk o dwa półtony, a kasownik likwiduje działanie wymienionych znaków chromatycznych.

Zastosowanie bemola wpływa na nazewnictwo nut. Generalnie do podstawowej nazwy nuty dodajemy końcówkę "-es". Wyjątkiem jest h, od którego dźwięk z bemolem uzyskuje nazwę "b". Kolejnymi wyjątkami są a - as, e - es. Pozostałe można już tworzyć w łatwy sposób: c - ces, d - des, f - fes, g - ges.

Podwójny bemol także nastręcza kłopotów w nazewnictwie dźwięków. Tym razem do podstawowej nazwy nuty dodajemy końcówkę "-ezes". Tutaj mamy jeden wyjątek a - azas. Pozostałe nazwiemy: c - cezes, d - dezes, e - ezes, f - fezes, g - gezes, h - hezes.

Bemol jako znak przygodny

Przygodnym znakiem chromatycznym jest znak, który pojawia się przy nucie. Taki bemol obniża tylko i wyłącznie stopień diatoniczny w określonej oktawie, obowiązując tylko do końca taktu. Jeśli w tekście nutowym pojawia się nuta w innej oktawie, taki bemol jej nie dotyczy.

Bemol jako znak przykluczowy

Bemol może być użyty jako znak przykluczowy (umieszczony bezpośrednio za kluczem). Obniża wówczas wszystkie dźwięki należące do danego stopnia diatonicznego, niezależnie w której oktawie są położone. Prawidłowa kolejność bemoli zamieszczana przy kluczach to: b, es, as, des, ges, ces, fes. Kolejność ta jest ściśle określona i nie może ulec zmianie. Wynika ona z zależności pomiędzy tonacjami, których zrozumienie ułatwia tzw. koło kwintowe. Jako znaku przykluczowego nie stosuje się podwójnego bemola.